ตั้งอยู่่ที่บ้านบัว หมู่ที่
7 ตําบลแม่กา อําเภอเมืองพะเยา จังหวัดพะเยา อยู่ห่างจากกว๊านพะเยาไปทางทิศใต้
ประมาณ 20 กิโลเมตร และอยู่ตรงข้ามกับมหาวิทยาลัยพะเยา
บริเวณที่พบเตาเผาและ
เศษเครื่องถ้วยชามอยู่ ตามที่ลาดเนินในพื้นที่เมืองโบราณ “เวียงบัว”
และตามริมลําน้ำห้วยแม่ต๋ำ
ในหมู่บ้าน เวียงบัว ตามไร่นา ในสวนของชาวบ้าน ก็พบเนินดินที่ตั้งเตาเผาอยู่ทั่วไป
เป็นแหล่งโบราณคดีและแหล่งเรียนรู้ของจังหวัดพะเยา
เครื่องถ้วยชามที่พบจากเตาเผาเวียงบัวเป็นเอกลัษณ์เฉพาะตัวมีประวัติศาสตร์ยาวนาน
พอๆกับการสร้างเมืองเชียงใหม่
ประวัติศาสตร์ด้านโบราณคดีซุกซ่อนอยู่
กระทั่งล่าสุดได้มีการค้นพบ "แหล่งเตาเผาโบราณบ้านเวียงบัว" สันนิษฐานว่าน่าจะมีอายุอยู่ในช่วงสมัยพุทธศตวรรษที่ 17-18 ซึ่งเมื่อเทียบยุคสมัยอยู่ในยุคเดียวกับสมัยพญาเจื๋อง
ขุนเจื๋อง ท้าวฮุ่ง กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ต้นราชวงศ์มังรายแห่งล้านนา
เดือนมีนาคม 2548 ได้มีการสำรวจขุดค้นเตาเวียงบัว 2 แห่ง
ซึ่งพบเศษเครื่องถ้วยชามและร่องรอยโครงสร้างของเตา ผ.ศ.สายันต์ ไพรชาญจิตร์
นักโบราณคดี ในฐานะผู้อำนวยการขุดค้น กล่าวถึงลักษณะของเตาเวียงบัวว่า
เตาที่พบและได้สำรวจขุดค้นไปแล้วนั้นมีอยู่ด้วยกัน 2 เตา ซึ่งพบอยู่ในบริเวณเนินดินใกล้กัน
โดยพบว่าเป็นเตาแบบล้านนาชนิดเตาห้องเดี่ยว
อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์โดยฝังอยู่ในเนินดิน ขนาดยาว 5 เมตรกว้าง 2 เมตร
นอกจากนั้นยังพบอีกว่ามีการนำดินลักษณะคล้ายปูนสีขาวเนื้อละเอียด
มีส่วนประกอบเป็นเม็ดดินแข็ง ๆ คล้ายแมงกานีส มาถมบริเวณหลังคาและรอบ ๆ ปล่อยเตา
ซึ่งนับว่าเป็นหลักฐานโครงสร้างของเตาที่ไม่เคยพบเห็นจากที่ไหนมาก่อนที่แผ่อิทธิพลอยู่ในอาณาจักรเงินยาง
(พะเยา – เชียงราย)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น